Het woord 'normaal' heeft sinds de coronacrisis een andere lading gekregen. We struikelen erover, wat normaal is en wat niet. Wat is eigenlijk normaal en vanuit welke positie ervaar je dat? Als je voor je gezondheid tijdens een ziekenhuisbehandeling in isolatie hebt gelegen dan vind je de basisregels 'normaal'; zonder deze regels is er een levensgroot risico besmetting met de dood als gevolg!
Vanaf het moment dat de term 'nieuw normaal' tijdens de persconferentie werd gelanceerd is er weerstand. We ervaren inperking van onze vrijheden door de maatregelen. Als nuchtere Nederlanders zijn we gewend om te gaan werken en naar sociale afspraken te gaan als we verkouden of grieperig zijn. We nemen voor lief dat we collega's, familie en vrienden kunnen aansteken. Vragen we ons wel eens af hoe sociaal dat is?
We vinden ook dat de ander de drukte maar moet mijden, we willen zelf bepalen wat we doen! Lange files naar het strand, parkeerplaatsen die afgesloten worden, maatschappelijke discussies over mondkapjesplicht op drukke plaatsen, het zou allemaal niet nodig moeten zijn. Wat als we allemaal kiezen voor ‘ietsje minder’, want hoe luxe hebben we het hier in eigen land? In hoeverre zijn we bereid zelf te ‘ontberen’?
Hoe 'normaal' de maatregelen zijn weet ik uit eigen ervaring? Ik heb intensieve chemotherapie gehad met verplicht verblijf in het ziekenhuis; Als je witte bloedcellen dalen onder een bepaald niveau dan kun je van elk virusje doodgaan. Daarom ga je in ‘omgekeerde isolatie’; iedereen die je kamer binnenkomt draagt een medisch mondkapje, handschoenen en eventueel een schort. Je kamer wordt elke dag gedesinfecteerd en een filterinstallatie houdt de lucht schoon. Ook wordt er streng gekeken naar wat er van buiten naar binnen komt en mag je geen bibliotheekboeken lezen; ze zijn immers van hand tot hand gegaan en kunnen besmet zijn door een virus. Je voeding is steriel; appels en tomaten eet je zonder schil.
Tussen de kuren door mag je met een acceptabel minimumniveau aan afweer naar huis om even op adem te komen. Je krijgt op het hart gedrukt zo weinig mogelijk winkels en uitgaansgelegenheden te bezoeken en feestjes en verjaardagen te mijden. Als je bezoek ontvangt, dan controleer je van tevoren of ze geen verkoudheids- of griepklachten hebben. Als je mensen ontmoet, dan houd je afstand, je schudt geen handen, je zoent en je knuffelt niet.
Ik ervaar dan ook veel maatregelen die de overheid neemt na advies van het OMT en het RIVM als ‘normale’ maatregelen ter preventie van besmetting door ‘een’ virus waarbij je rekening met elkaar houdt. Eigenlijk geldt dat we besmetting beter allemaal kunnen voorkomen door het niet op te zoeken. Mijn familie en vriendenkring vonden het heel normaal tijdens de behandelperiode om rekening met mij te houden, ook al moest ik ze daar regelmatig aan helpen herinneren. Na de behandelperiode verdween dat automatisch naar de achtergrond, het is immers voorbij en mensen willen niet herinnerd worden aan ziekte.
Datzelfde zien we ook bij Corona, we willen niet elke dag herinnerd worden aan Corona als we opstaan. Wie herinnert zich de beelden van de overvolle Italiaanse ziekenhuizen en de druk op de IC’s nog? De piek net onder de 1100 beschikbare IC-bedden? Dat we dat het liefst vergeten is menselijk, maar het helpt niet. Wat je bovendien merkt is dat het moeilijk is om het voor de anonieme medeburger te doen, oma ontzien we nog wel, want stel je voor...
Is het werkelijk zo'n grote opoffering om het normaal te vinden rekening met elkaar te houden? Zijn we individueel verantwoordelijk en sociaal invoelend genoeg om zo onze vrijheden in ons democratisch land in te vullen? Autonoom met oog voor de ander? Of is het wachten totdat het kabinet zuchtend constateert dat we toch niet zo 'intelligent' en verantwoordelijk zijn en gedrag afgedwongen moet worden door handhaving en ze een 'nieuw' normaal moeten afdwingen?
Reactie plaatsen
Reacties