Normaal gesproken voel ik de opgejaagdheid van een nieuwe persconferentie al zo'n twee dagen van tevoren. Of ik me er nou in verdiep, mee bezig ben of niet. Nu hangt er zo'n wolk van onverschilligheid, gelatenheid zelfs. Alsof het er niet meer toe doet wat er straks verteld gaat worden.
Naast het weerbericht is er ook zoiets als een bewustzijnsjournaal nodig; het duiden van wat er speelt in ons collectief bewustzijn en hoe ons dat allemaal raakt.
Sinds een aantal jaren valt het mij op dat mensen vaak dezelfde soort klachten hebben in een periode. Het is voor de hand liggend te denken aan het griepseizoen, nat weer, vrieskou en ga zo maar door. Toch voelt het meer als een soort van energetisch weer dat fysiek je klachten kan doen voelen die helemaal niet fysiek veroorzaakt hoeven te zijn. In principe is alles energie en licht, wijzelf en alles om ons heen en wij trillen mee met de trilling van de aarde.
Als kind al had ik het gevoel dat er naast het weerbericht ook een ander soort van berichtgeving nodig was. Een berichtgeving over hoe de wereld vandaan weer aanvoelt, blij, vrolijk, zwaar; Het WIFI-netwerk van het universum werkt door in hoe we ons voelen. Het is erg jammer dat het reguliere – op wetenschap en feiten gebaseerde- systeem ons daar steeds verder vanaf heeft geleid. Dat wat we voelen en wat vaak gerelateerd is aan emoties waarvan we vinden dat die er niet mogen zijn of zelfs pijn die vertelt dat we 'ergens' ziek van zijn, heeft de oorsprong en de betekenis verloren van het als wegwijzer functioneren van wat ons is overkomen en hoe we daarmee omgaan. In de spreukenboeken vond je niet voor niks 'iets op je lever hebben', 'je gal spuwen', 'iets op je maag hebben liggen', 'een brok in je keel' en ga zo maar door. Er zit een link in tussen de ervaren klacht en je ervaren emotie ergens over.
In de buitenwereld riepen we de goden aan om oogsten te behouden, de oude wijze vrouw met runen werkte om signalen te duiden en we ons baseerden op de natuur. De mensen die in de natuur werkten konden feilloos duiden welk weer er aan zat te komen en de Elseviers Almanak had altijd gelijk. We zijn ons daarin gaan beperken door te werken met cijfers en grafieken, die onze tastbare werkelijkheid zijn geworden. “Onze natuur” is vervangen door techniek en we zijn vergeten dat wetenschap voortkomt uit filosofie.
De start van de pandemie in ons land vorig jaar februari die leidde tot een eerste lockdown en het leek alsof de wereld een stuk langzamer draaide. Je zag de mooiste beelden van schone luchten door het ontbreken van de vervuilende industrie en het luchtverkeer en dieren die zich liet zien op plekken die normaal bezet werden door mensen. Het water in Venetië was kristalhelder. De intensiteit van flora en fauna en de daarmee gepaard gaande kleurenpracht leek groter. Mijn wishful thinking was dat dit voor ons toch allemaal een signaal zou moeten zijn dat een flink tandje minder ons heel wat kan opleveren.
In plaats daarvan kwam er voor mijn gevoel na de zomer van 2020 een sluier over de wereld te liggen. Een dikke laag van smog die de adem benam en alleen maar een beperkend gevoel meebracht van dingen niet meer kunnen en mogen. De start van de nadruk op de vaccinaties en weg van moeder natuur. Niemand had het meer over immuniteit, want de techniek was er toch om ons te redden?
Sinds de maatregelen zo goed als zijn losgelaten in september zie ik verkrampte pogingen in de samenleving weer terug te gaan naar 2019. Wat ik ondertussen bemerk is dat terugkijken naar hoe het was voor Corona niet mogelijk meer lijkt; het gevoel is weg. Vakantiefoto’s van 2019 lijken een geschiedenisboek van iets dat ergens ver weg in de tijd is meegemaakt… blijkbaar door mezelf. Ik ben niet meer op vakantie in het buitenland geweest sinds de pandemie. Niet dat het niet meer iets is wat ik niet meer zou willen, maar het voelt niet meer hetzelfde. En terug gaan naar waar we zijn geweest, dat is er niet meer, we kunnen alleen nog maar vooruit.
De afgelopen dagen lijkt het alsof de sluier die over de wereld hangt en ons de adem beneemt lijkt op te trekken. Qua ‘weerbericht’ zou ik zeggen, dat er opklaringen te zien zijn tussen de wolken door. Zelfs de natuur lijkt dat te ondersteunen met de magnifieke luchten die er te zien zijn ‘rundumhause’. Krachtig oranje luchten tegen het vallen van de avond maar net zo goed ook pasteltinten die in al hun verfijning een subtiel geheel vormen en zo hun kracht laten zien. Laten we hopen dat deze energie blijft en voelbaar gaat worden voor ieders ervaren vrijheid voor de toekomst.