Update 12 juni 2024
Jarenlang had ik het gevoel, zo niet mijn hele leven lang, dat er ergens een sluier aanwezig was die iets voor mij verborgen hield. Iets wat niet gezien, gehoord en gevoeld kon worden waardoor er een soort van geheime leegte in mezelf aanwezig was en bleef. Daardoor had ik vaak het gevoel niet helemaal volledig te leven. Vol voor het leven te kunnen gaan. Afgelopen jaren is in ieder geval de sluier opgelost. Erachter zaten opgeslagen delen van mijzelf die pijn hadden waardoor ik automatismen ontwikkelde om de pijn te kunnen vermijden en het niet te voelen. Overleven heet dat.
Om uit je overlevingsstand te komen is het nodig je lijf te raadplegen waarin je slimme bewustzijn is opgeslagen. Dat is een proces dat met vallen en opstaan gaat. De rode draad in het proces is het symbiosetrauma zoals dat in de fysieke wereld beschreven staat in de DSM-5, codependentie-bedrag en hechtingsproblemen. Verlatingsangst en bindingsangst. Het symbiosetrauma is voelbaar in je lijf in de ervaring eenzaamheid, niet verbonden zijn en door je lijf lopende aardse pijnen in de fysieke vorm.
Ik heb veel gelezen over de dynamiek van een gezin en hoe belangrijk hechting is in je kindertijd. Mijn ogen waren al opengegaan toen ik daarover las vanuit het perspectief van narcisme. Het was confronterend om te lezen en ik was me ervan bewust hoe het impact had op het gehele gezin en alle onderlinge relaties. Ik stuitte 'per toeval' op een boek over symbiose en autonomie. Beiden woorden resoneerden. Autonomie, dat was me wel helder. Met mijn voorliefde voor Agora onderwijs en mijn behoefte aan vrijheid paste dat woord sowieso bij mij. Dat andere woord, symbiose werd me nu ook pijnlijk duidelijk. Hoe vaak hoorde ik niet tijdens mijn cursussen energetische natuurgeneeskunde om niet met de ander samen te smelten?
Ik had gelezen in het boek over narcisme wat de rol van de moeder is in de opvoeding als het gaat om spiegelen en empathie en hoe dat precies werkt werd me nu helder met het lezen over symbiose, autonomie en trauma. Er vielen puzzelstukjes op hun plek! In de buik van je moeder ben je compleet met haar in symbiose. Alles wat zij ervaart en voelt, dat is ook onderdeel van jou. Het is je eerste connectie met de omgeving. De gevoelens, emoties en gebeurtenissen van je moeder waar je niet of nauwelijks invloed op hebt maar die jou wel beïnvloeden. Vanaf dat moment kunnen er al trauma's ontstaan. Ook is jouw moeder degene die je mag leren langzaam haar los te laten en je eigen unieke zelf te ontdekken van waaruit je jezelf kunt verbinden met anderen. Als je dat niet leert, dan weet je niet hoe je je gezond moet verbinden met anderen. Ze noemen het ook hechtingsstoornis of symbiosetrauma.
Trauma's zijn letterlijk 'wonden'. Het zijn vaak gebeurtenissen in je omgeving waar je van bent geschrokken en die je lijf moest verwerken. Het lijkt op een 'biologisch conflict' uit de Germaanse Geneeskunde: ‘Een plotselinge gebeurtenis in je omgeving waar je alleen voor staat en waarvoor je gehele systeem van lichaam, geest en ziel een oplossing zoekt in je lijf om ermee te kunnen omgaan.’ Vele oplossingen zijn 'gezonde oplossingen' en hebben verder weinig impact maar er ontstaan ook oplossingen in de vorm van conditioneringen en overtuigingen die je gaan belemmeren. Trauma is niet de gebeurtenis zelf, maar de eenzaamheid waarin je verkeert om het zelf op te moeten lossen. Alleen, uit verbinding.
Elke keer als er een 'conflict' plaatsvindt kun je een stukje traumadeel opbouwen. Je ontwikkelt een mechanisme om trauma's uit de weg te gaan, een overlevingsdeel. Dat overlevingsdeel bestaat uit alle conditioneringen, overtuigingen en routines. Dan is er nog een 'gezond' deel over, het stemmetje dat je nog wel kunt horen, maar vaak overschreeuwd of genegeerd wordt door het overlevingsdeel. Daarin kun je je ziel herkennen, je intuïtie die fluistert. Des te meer en heftiger de trauma's, des te krachtiger wordt je overlevingsdeel en des te meer trauma's er verstopt moeten worden. Dat gaat allemaal ten koste van je gezonde zielsdeel.
Daarbij geldt ook nog dat het ervaren trauma niet van onszelf hoeft te zijn. We hebben onbewust -in ons streven naar verbinding met onze ouders en leden uit onze familielijn- traumadelen van hen overgenomen. Ouders die zelf geen veilige hechting hebben meegemaakt, die kunnen dat ook niet op een gezonde manier doen met hun kinderen. Zo lijden we als kinderen liever mee door de trauma’s van onze ouders te voelen, dan dat we geen verbindingen voelen. Leegte. Jezelf kwijtraken. Grenzeloos zijn en ontvankelijk. Het wordt een overlevingsmodus, zonder dat je het in de gaten hebt.
Ik liep een paar jaar geleden keihard tegen trauma’s aan van vroeger toen ik geconfronteerd werd met het plotseling verbreken van contact in een coachingsrelatie. Dat werkte hertraumatiserend. Ik ervoer afwijzing en onmacht het contact niet te mogen herstellen. Ik ‘wist’ dat er iets gebeurde dat me iets liet voelen dat ik jarenlang had weggestopt, maar dat maakte het gevoel van pijn, verdriet en boosheid er niet minder om. Toch bleef tegelijkertijd met deze emoties het verlangen naar het opnieuw mogen verbinden sterk aanwezig.
De enige weg het te gaan begrijpen was langs het doorvoelen wat er gebeurde. Mijn slimme lijf laten spreken. Ik beliep de weg van het symbiosetrauma, las over verlatings- en bindingsangst en ontdekte de consequenties van mijn opvoeding in mijn lijf dat allerlei klachten gaf die ik nu voelde. In mijn hoofd en hart begreep ik het allemaal wel. Die inzichten waren er al tijdens het traject, maar ik kon ze niet voelen of ervaren en daardoor niet inzetten. Het mogen en durven voelen van emoties zonder ze te laten overheersen is nodig om de intelligentie van je lijf in te kunnen zetten om te helen. Daarin speelt het leren kennen van Je Zelf en al je beschermende delen, die trauma verstoppen om je te beschermen, een belangrijke rol. Zover was ik nog nooit gekomen. Voelen leverde angst, boosheid, onmacht en een immens verlangen naar verbinding op. Verbinding die ik zo gemist had in mijn kindertijd.
Ik ontdekte, dat ik nooit uit een bepaalde situatie van extreme onveiligheid was gestapt die ik had ervaren als kind waardoor de situatie zich kon blijven herhalen door de automatische piloot van mijn lichaam. Het werd me helder hoe dit trauma al bij mijn moeder aanwezig was. Die inzichten gaven rust in de zin van dat je eigenlijk als kind heel 'natuurlijk' had gehandeld om te kunnen overleven met de bevestiging dat het nu niet meer nodig was dit overlevingsgedrag te handhaven. Stap voor stap werk ik eraan het verlangen naar verbinding te durven voelen om vervolgens naar binnen, naar mezelf toe te gaan.
Het symbiosetrauma is een cirkelbeweging waarin je continu de nabijheid zoekt van iemand buiten jezelf omdat je die vroeger hebt gemist in een afhankelijkheidsrelatie en tegelijkertijd worstel je met je autonomie, omdat je je grenzen kwijtraakt als je je afhankelijk maakt van die ander. Velen van ons hebben onbewust in hun streven naar verbinding met hun ouders (en anderen) traumadelen overgenomen van hun (groot)ouders (en anderen) en niet geleerd gezond te hechten. Liever mee 'lijden in verbinding', dan leegte. Daar zit een groot risico aan van jezelf kwijtraken en dus wissel je af als een knipperlicht, 'aan' en 'uit'. In verbinding en er weer uit. De dans tussen verlatingsangst en bindingsangst.
Een constructieve symbiose met een gezond gevoel voor autonomie en empathie kan alleen als je vanuit je gezonde zielsdeel je symbiosetrauma verwerkt en je overlevingsmechanismen tegen het licht houdt. Dat doe je in samenwerking met je lijf. In dankbaarheid en niet in verwijt. Ze beschermden je immers tegen gevaar. Dat vereist bewustzijn, mildheid en zachtheid voor jezelf.
Dit is mijn eigen wijsheid en mijn ontdekkingstocht. Ben je nieuwsgierig geworden naar de boeken en wil je ze zelf lezen? 'Voorbij het narcisme' door Mjon van Oers en 'Symbiose en autonomie' door F. Ruppert.
@LodewijkDekker #LodewijkDekker info@lodewijkdekker.nl
Reactie plaatsen
Reacties