Hoelang kun je negeren wat je lijf je aan signalen geeft? Met een grote mentale weerbaarheid en het laten overschreeuwen van je gevoelens door je ratio kun je jaren door zonder in de gaten te hebben dat je roofbouw pleegt op je lijf en steeds verder afraakt van je eigen authentieke ik. Mijn reden om niet te luisteren was dat ik toch gewoon mee moest kunnen doen wat iedereen kon? Dat ik ondertussen zelf mijn ergste criticus was had ik niet in de gaten; alles moet kunnen, niet aanstellen, het lijf slepen we gewoon mee.
Het klinkt wel stoer, dat je gewoon doorwerkt met de ziekte van Pfeiffer en dat in een baan met zo'n 60 tot 70 uren per week. Het ergste ervan is, dat ik niet stoer wilde zijn, maar vooral niet zwak. Het was einde jaren negentig en ik werkte in de consultancy en uitvallen voor een aantal weken betekende dat je collega's je werk moesten overnemen en zich bij jou meldden. En dat kon en mocht niet. Ik had net een huisarts gevonden op mijn nieuwe woonplek die net klaar was met haar studie. Wat niet hielp was dat zij aangaf, dat het niet meer nodig was om compleet te stoppen met werken als je de ziekte van Pfeiffer had. Voor mij betekende dat dus, dat ik gewoon kon gaan werken en dat dat van mij verwacht mocht worden. Het vreemde is, dat ik je nu na al die jaren ook niet kan vertellen of ik het überhaupt aan mijn werkgever heb verteld!?
Er ging ook geen enkel belletje rinkelen -ook blijkbaar niet bij mijn huisarts- dat ik diverse antibioticakuren nodig had voor opeenvolgende keelontstekingen. En ook met zware antibiotica kreeg ik het voor elkaar naar de klant te gaan of me ziek te melden en toch met mijn laptop in bed gewoon door te werken.
Ik was en bleef moe, maar weet het elke keer aan iets anders en vooral aan mijn eigen zwakte. Met de zwangerschap van mijn dochter in 2002 merkte ik, dat mijn lijf wat meer signalen begon te geven. Bij de zwangerschap van mijn zoon in 2005 ging het licht al verder uit; ik mocht op advies van de bedrijfsarts vanaf de 4e maand van de zwangerschap nog maar halve dagen werken. Ik weet nog dat de vrouwelijke arts zei: "Waarom hebben al die vrouwen toch zoveel moeite met minder moeten werken vanwege hun zwangerschap?", toen ik protesteerde en het niet nodig vond. Laat ik eraan toevoegen dat ik het mogen slapen 's middags als een zegen heb ervaren en dubbel genoot van de kraamtijd omdat het 'veroorloofd' was om mee te rusten met je kind. Na de geboorte van mijn jongste was ik dat al snel weer vergeten.
Vaak zat ik intuïtief goed (achteraf) met wat er in de zwangerschap van mijn jongste gebeurde, welke kwaaltjes mijn kinderen hadden toen ze klein waren en toch luisterde ik meer naar wat de 'experts' mij vertelden dan naar mijn eigen gevoel. Ik ging maar door, want waarom stoppen en luisteren? Langzaam heb ik ervaren, dat het licht steeds verder uitging, maar omdat het geleidelijk ging, zocht ik steeds een oorzaak bij mezelf dat ik meer conditie zou moeten hebben, moest afvallen, het beter moest organiseren. Het kwam niet bij me op, dat genoeg ‘genoeg’ was.
In het jaar 2007 veranderde er veel. Ik kwam op het werk in een situatie terecht waar ik niet in wilde zitten en in plaats van een besluit te nemen te vertrekken ging ik door met vechten. Dat was immers wat ik gewend was om te doen; gewoon doorgaan! Mijn lijf protesteerde en ik was 'onverklaarbaar' drie weken aan een stuk ziek met griepverschijnselen. Een stemmetje vertelde me dat er iets goed fout zat en het beangstigde me. Toch was de angst niet groot genoeg om drastische besluiten te nemen het roer om te gooien.
Einde 2008 bemerkte ik een verdikte lymfeklier aan de linkerzijde tijdens een behandeling bij de schoonheidsspecialiste. Er ging een alarm af vanbinnen, ik vroeg me hardop af of ik niet naar de huisarts moest daarmee, maar liet me uiteindelijk toch weer geruststellen door de schoonheidsspecialiste dat het wel vanzelf over zou gaan. Ik was en bleef met regelmaat ziek vanaf het najaar 2008 en leek maar niet op te knappen. Even weer gaan werken en weer te ziek om te gaan. Tijdens een muziekoptreden in het theater waarbij ik opnieuw me niet lekker voelde en pijn had aan mijn keel en oren ging het alarm wel heel hard af. Ik voelde een noodzaak naar het ziekenhuis te gaan en het lukte me om bij de huisartsenpost binnen te komen die avond. De dienstdoende huisarts vond het maar aanstellerij, ik had gewoon een kou en moest maar wat geduld hebben. Ik weet nog dat hij mij oordruppels voorschreef alsof ik een klein kind was. Verward ging ik naar huis, maar de pijn bleef. Een bezoek aan mijn eigen huisarts bevestigde het 'oordeel' van de huisartsenpost; weer zo'n moeder met kleine kinderen die geen geduld had om verkouden te zijn.
Het voelde niet goed en ik besloot voor eigen dokter te spelen en haalde een sterke ontstekingsremmer bij de drogist. Het ging even iets beter maar na zo'n twee weken kwam de pijn terug. Vanwege de vakantie van mijn eigen huisarts moest ik de vervangende huisarts bellen die vond dat ik twee weken kon wachten totdat mijn huisarts weer terug was. Dat zag ik niet zitten; het was van binnen alarmfase rood! Ik kon met spoed terecht bij de poli KNO, een poli waar ik goed contact had met de KNO-arts vanwege de behandeling van mijn zoon met buisjes en die nam me serieus. Zo'n 2,5 maand later lag ik in het ziekenhuis in Hasselt voor de behandeling van een zeer agressieve vorm van lymfeklierkanker.
Toen was er nog maar één ding belangrijk en dat was gezond worden! Daarvoor had ik het vooruitzicht een van de zwaarste behandelingen qua chemo te moeten ondergaan die je maar kunt krijgen. De arts vertelde mij dat ik me zwaar grieperig en ziek zou gaan voelen en ik vond dat ik het maar ‘gewoon’ moest doen. Voor hem wat dat de aanleiding om het nog maar eens te herhalen om duidelijk te maken, dat ik me echt zwaar ziek zou gaan voelen. Ik was gewend aan zwaarte, hard werken en doorgaan, dus dat moest dan nu ook maar!
Het werd een ommekeer in mijn leven, zowel in mijn fysieke kunnen dat beperkt is als vooral ook in het anders kijken naar het leven. Het terugvallen op de basale wens om gezond te zijn maakt al het andere onbelangrijk. Velen horen het 'K'-woord en chemo als eerste en kunnen daarna niks anders meer horen. Dat is begrijpelijk, maar zelf heb ik ook ervaren dat het een periode was waarin je je mag ontdoen van alle maatschappelijke verplichtingen, je verplichtingen op het werk en je gezin. Al vond ik het heel moeilijk de zorg voor mijn kinderen te moeten loslaten. Er waren en zijn nog angsten overgebleven van de behandelingen en als bijwerking ben ik vermoeid gebleven. Toch heb ik in die periode de ruimte gekregen om stil te mogen staan en anders tegen het leven aan te kijken.
Ik heb intuïtief altijd het gevoel gehad, dat het compleet uit mijn dagelijkse leven gehaald worden voor ziekenhuisopnames me iets te zeggen had. De lymfeklieren zijn mijn 'dragers van het licht', mijn levensenergie en die was ver te zoeken. Het licht was bijna uit... en tijdens de behandelingen is het ook even uit geweest met een bijna-dood ervaring, helaas eentje zonder 'tunnel-met-witlicht-versie'. Het was blijkbaar nog niet de bedoeling dat ik vertrok... Mijn favoriete nummer in die tijd was 'Unforgettable Fire' van U2, waar ik energie van kreeg en me het gevoel gaf, dat er nog een waakvlammetje aan was. Ik hoopte toen vurig dat het aan zou blijven en groter mocht worden.
De afgelopen tien jaren heb ik gezocht naar hoe dat vuurtje groter kon worden. Ik wil zo graag mijn energie terug om meer te kunnen doen. Wat ik leer is dat hoofd, hart en lijf het samen moeten doen. We zijn zo gewend dat alles maakbaar is, als je maar genoeg wil in je hoofd en onderzocht hebt wat je wil in je hart. Ons lijf 'besteden we uit' aan de reguliere of alternatieve geneeskunde die ons dan maar een oplossing moet aanreiken dat het meekan met hoofd en hart.
Dat ons lijf ons ook enorm veel kan vertellen wat het nodig heeft om mee te kunnen, daar staan we eigenlijk niet meer bij stil. En al helemaal niet bij het feit dat ons lijf een eigen programmering heeft die gebaseerd is op al onze ervaringen vanaf het moment van onze geboorte.
Dat lijf als huis voor mijn ziel heeft me toch maar mooi door de gehele chemo heen geholpen. Om echt door te kunnen was het nodig om weer leiderschap te gaan ervaren over mijn eigen leven en tot in de fundering te gaan zoeken wat mij drijft in hoofd en hart, maar ook wat mijn lijf nodig heeft om daarin mee te kunnen. Na een dergelijke mokerslag van je lijf is het onmogelijk er niet meer naar te luisteren. Eerlijk gezegd hoor ik het nu misschien nog wel iets te vaak signalen geven en daar mag ik een balans in gaan zoeken. Maar er niet meer naar luisteren en het meeslepen? Nee, dat doen we niet meer!
Reactie plaatsen
Reacties