Is het mogelijk dat je in je dromen gewaarschuwd wordt iets niet te doen? Dat anderen je iets vertellen dat lijkt op een voorteken? Ik had een slecht voorgevoel bij eigenlijk alles in het Academisch Ziekenhuis waar ik onderzocht werd als voorbereiding op behandeling in 2009. Vanaf het moment dat ik werd doorverwezen naar het Academisch Ziekenhuis verzekerde ik mij ervan, dat ik altijd contact kon zoeken met de poli van het regionale ziekenhuis als ik vragen had. Het bleek niet alleen een voorgevoel; het proces in het Academisch Ziekenhuis was zo weinig gericht op de mens en navelstaren naar het personeel, dat ik koos voor een ziekenhuis in België. Daar vond ik veiligheid, mensgerichtheid en echte zorg. Tijdens mijn tweede chemokuur werden mijn voorgevoel en voortekens waarheid. Mijn verhaal van toen...
De tweede chemokuur met opname in het ziekenhuis is het schrikken geblazen in de tweede week. De toediening van de chemo is afgelopen en het is afwachten hoe het lichaam gaat reageren. Ik had tijdens mijn behandeltraject het geluk dat ik vaak zin had in eten en weinig misselijk was. Op dinsdagmiddag heb ik zin in warm eten en de arts geeft aan, dat het geen probleem is om in het restaurant te gaan eten. Dus met goede zin vertrekken mijn man en ik naar het restaurant. Ik heb zin in spaghetti bolognaise. Als ik een paar happen op heb gaat het helemaal mis. Ik heb het gevoel dat ik helemaal wegzak. Ik kan niet meer bewegen en alleen maar met mijn hoofd op tafel blijven liggen.
Zelfs het ademhalen gaat erg moeilijk. Ik voel me hulpeloos, kan nog net een paar woorden zeggen en hoop dat ik niet weg zal zakken in een voor mijn gevoel niet meer wakker wordende slaap. Ik word met spoed opgehaald uit het restaurant; de liften staan klaar en de verpleegkundige hijst me in een rolstoel om me terug te brengen naar de afdeling. Als ik weer in mijn bed lig trekt het gevoel langzaam weg. Ik voel me gerustgesteld, dat ik weer in mijn bed lig op de afdeling. Wat blijkt na de kweekjes van de dag erna? Ik heb een infectie in de katheter en krijg antibiotica. De arts komt het me zelf vertellen. ‘Blijkt toch hoe goed die wekelijkse controles zijn hoor Miriam. Anders hadden we die infectie niet ontdekt. Dat had een stille dood kunnen zijn.’
Dat was dus mijn grootste angst om behandeld te worden in het academisch ziekenhuis in Nederland. Zoals ze toen met me omgingen in het onderzoekstraject had ik het gevoel dat ik er wel eens stiekem tussenuit kon piepen, voordat ze het in de gaten hadden. Vanaf het moment dat ik vanuit het regionale ziekenhuis werd doorverwezen zat dat gevoel niet goed. Ik duwde het aan de kant en overtuigde mezelf ervan dat het wel goed zou zijn in een academisch ziekenhuis. De ervaringen waren anders. Na zes weken nog geen definitieve diagnose.
Ik sliep in die weken toen alles nog onderzocht werd vanuit het academisch ziekenhuis erg onrustig en droomde een keer dat ik in een ziekenhuisbed lag omringd door witte jassen die hard aan het werk waren om mijn hart weer aan de gang te krijgen. Toen ik een paar dagen later met mijn oudste van 6 jaar op weg was naar de supermarkt begon ze opeens te huilen. Ik zette de auto aan de kant en vroeg haar waarom ze huilde. Ze had akelige beeldjes in haar hoofd. ‘Ik droomde mama, dat je in het ziekenhuis lag en er allemaal mensen om je bed stonden omdat je hartje het niet meer deed.’ Ik zat stijf van schrik en verbazing in de auto. Ze beschreef me precies dezelfde droom als ik had gehad!
Dat moment komt terug als ik de woorden van de arts over het tijdig signaleren van de infectie tot me door laat dringen. Maar ik ben er nu wel van overtuigd, dat er goed op me wordt gelet en voel me in goede handen. De omweg naar dit ziekenhuis met deze arts was nodig! Pas vele jaren later dringt tot me door, dat ik na het wegzakken ook een groot deel van de film van mijn leven voorbij zag komen en ik de ervaring mag benoemen als een 'bijna dood ervaring'. Helaas was het er eentje zonder tunnel met licht aan de andere kant.
Reactie plaatsen
Reacties