Met regelmaat reis ik tussen de fysieke wereld en de wereld van magie als het gaat om mijn bewustwordingsproces. In het lichaam ervaar je emoties die je kunnen overrulen. De neiging is dan al gemakkelijk om maar niet te voelen. Je hoofd is graag in charge, tenminste het mijne, waardoor gedachten je afleiden van bewust zijn. In de magische wereld ervaar ik via het werken met energie en licht liefde en eenheid. Ergens schakel ik dan over op een andere frequentie.
Het hinken op twee benen maakte me af en toe gek in het traject van wakker worden van afgelopen jaren. Hoe moest ik omgaan met de gevoelens die ik had van het zoeken naar verbinding, naar vervulling? Liep ik nou tegen mijn hechtingstrauma aan en moest ik daar langs aardse weg aan werken of ontmoette ik mijn tweelingziel en ging het om het spirituele pad? Mijn les: welke invalshoek je ook kiest, beiden wijzen je op het ontdekken van heelheid in jezelf en het daarvoor likken van je wonden om daar te kunnen komen.
In de film Avatar, the Way of Water is er wederzijdse groet 'I see you... I see me through your eyes'. Het gaat om elkaars uniciteit zien en de wijze waarop je met elkaar verbonden bent. In de fysieke wereld hebben we het over hechting en verbinding, iets dat je hoort te leren als kind. Als je hart nog puur en open staat en er nog geen afwijzing bestaat. Waarin je uitstraalt: ik zie jou, zie jij mij ook? Lukt dat niet of niet goed, dat spreken we vaker van een symbiosetrauma. In de magische wereld hebben we het over de kern, over de ziel. Hoe je met elkaar verbonden kunt zijn in zielsverwantschap, zielenfamilies of bijvoorbeeld tweelingzielen. Waar je met elkaar resoneert en elkaars frequentie kunt herkennen.
Langs welke weg dan ook gaat het om her herkennen van de eenheid in jezelf en het onderdeel uitmaken van het grotere geheel. In beide werelden kun je vluchten; in de wereld van de magie noemen ze dat de spirituele bypass: Het is net zo goed wegblijven van moeilijke gevoelens en emoties en situaties die te lastig zijn om aan te gaan. Het is een verdedigingsmechanisme, net zoals het symbiosetrauma vaak verborgen zit achter een traumamuur, waar je niet hoeft te voelen.
Waar je kunt wegzweven in de spirituele wereld verdrink je net zo goed in het woud van hulpverlening als er niet een basis is om met elkaar te verbinden. Verbinden dus en niet in een afhankelijkheidsrelatie terecht komen waarin je dus wegzweeft of verdrinkt.
Symbiose met je tweelingziel is namelijk geen oplossing net zomin als co-depententiegedrag geen oplossing is. Samenstelling lichamelijk of energetisch - in de fysieke wereld of de wereld van magie - bieden beiden geen 'verlichting'.
Willen opgaan in de ander leidt je af van je eigen heelheid en is voelbaar in de beleving van 'aardse pijn en lijden'. Het is een boodschap van je lijf. Het is de bedoeling om aan de slag te gaan naar het vinden van vervulling en de eenheid in jezelf in plaats van je te blijven vullen met een ander om eenheid te ervaren. Of je dat nu benadert vanuit hechtingstrauma of de tweelingziel. En het werken aan hechtingstrauma is natuurlijk niet alleen een verhaal van tweelingzielen.
Op je weg van bewustwording kun je je veel wensen, maar het cadeautje komt vaak in een andere verpakking dan je dacht. Ontwikkelen gaat helaas vaak niet zonder slag of stoot en niet zonder pijn. Het symbiosetrauma en de tweelingziel liggen voor mij dicht bij elkaar. Je komt elkaar tegen en spiegelt elkaars verlangen om bij elkaar te zijn en een eenheid te vormen. Ik noem het een hels verlangen naar liefde, geborgenheid, warmte, nabijheid en troost, alles wat je gemist hebt in je kindertijd door het ontbreken van een gezonde symbiose en autonomie. Volgens mij kunnen ze dan ook beiden prima naast elkaar bestaan, tweelingziel en symbiosetrauma! Daarbij mag je best reizen tussen de fysieke wereld en de wereld van de magie. Uiteindelijk gaat het erom dat er een gezonde verbinding met jezelf nodig is om je met een ander te kunnen verbinden zonder jezelf te verliezen.
@lodewijkdekker #lodewijkdekker
Reactie plaatsen
Reacties