Met een positieve instelling keek ik gisteren en vanochtend naar het debat over de regeringsverklaring. Benieuwd naar een nieuwe wind en de presentatie van het nieuwe kabinet. Wat een circusvertoning in het hart van onze democratie.

Er is al zoveel te doen over Joost... Joost Klein, droom groot! Wat is daar nog aan toe te voegen? Is het mijn soort muziek? Nee. Ben ik een doorgewinterde fan? Nee. Eurovisiesongfestivaljunkie? Ook niet.

Internationale Vrouwendag vandaag! 

Update 11 oktober: Durf ik deze blog wel te plaatsen? Dat overviel me vanmorgen nadat ik hem gisteren online had gezet... Een weinig bemoedigende titel om te gaan lezen. Toch geloof ik erin, dat alle ellende om ons heen misschien wel kan leiden tot de zo hoognodige vernieuwing. De vraag blijft, of we met elkaar een nieuw, fragiel evenwicht kunnen vinden... wereldwijd! Dus... lees mee, ik ben benieuwd of je je erin herkent? 

In het afgelopen anderhalve jaar merk ik steeds meer dat mijn passie voor het Agora onderwijs, mijn eigen ontwikkeling en dat wat er om ons heen gebeurt met elkaar vervlochten zijn. De autonomie van het Agora onderwijs raakt aan mijn behoefte aan vrijheid en onafhankelijkheid, maar ook aan verbonden willen zijn. Mijn eigen ontwikkeltraject van de afgelopen jaren toont aan waar die behoefte vandaan komt en het is niet zo verwonderlijk, dat je daarvoor teruggaat naar je eigen opvoeding.

Ik behoor op dit moment tot de groep gestresste ouders. Gestressed omdat hun kind in de examenperiode zit voor dat benodigde papiertje, het diploma.

Afgelopen week was er sinds 14 jaren een bezoek van een Nederlands regeringsleider aan Suriname. Volgend jaar is het 150 jaar geleden dat de slavernij werd afgeschaft. Tijdens dit bezoek werd er door premier Mark Rutte gesproken over erkenning van het slavernijverleden om tot heling te komen. De weg waarlangs is die van begrijpen en invoelen. Vaak wordt er lang nagedacht en gewikt en gewogen of er excuses gemaakt moeten worden; ze kunnen juridisch en financieel grote gevolgen hebben. Maar hebben we het dan wel over erkenning en heling?

Met de onthullingen bij The Voice haastten bedrijven en organisaties zich hun protocollen te checken en medewerkers aan te sporen meldingen te doen. Vanwege bekendheid krijgen deze meldingen veel aandacht. Op vele plaatsen worden mensen ‘wakker’.

Normaal gesproken voel ik de opgejaagdheid van een nieuwe persconferentie al zo'n twee dagen van tevoren. Of ik me er nou in verdiep, mee bezig ben of niet. Nu hangt er zo'n wolk van onverschilligheid, gelatenheid zelfs. Alsof het er niet meer toe doet wat er straks verteld gaat worden. 

Op 6 november geldt het coronatoegangsbewijs. Gevaccineerd en/of getest heb je letterlijk toegang, zonder dat ben je op bepaalde plekken niet meer welkom. Waar de een vindt dat zijn vrijheid wordt beperkt door de coronapas zegt de ander dat ongevaccineerden zijn vrijheid inperken.

Willem Engel van protestgroep Viruswaarheid bij het gerechtshof

Vrijheid van meningsuiting, openheid en informatievoorziening, gaan we er niet veel te ver in? Alles moet maar gezegd en gedeeld kunnen worden, maar we schieten er weinig mee op! Alle pogingen om saamhorigheid en het licht aan het einde van de tunnel te kunnen zien worden teniet gedaan door het overspoeld worden door negatieve berichtgeving. Waarom keren we dat niet om? Met z’n allen?

Vanaf de laatste weken van 2020 wordt er binnen het kabinet gesproken over het rapport over de kinderopvangtoeslag. Volgens velen is het antwoord eenvoudig en overzichtelijk; voor alle systemen die op persoonlijke drama’s zijn uitgelopen is er één eindverantwoordelijke en die zit in het Torentje*. Op vrijdag de 15e valt het derde kabinet Rutte door de affaire. Hoe je het ook went of keert, het vallen van het kabinet zal niets zal bijdragen aan het verbeteren van wetgeving, systemen, informatievoorziening en evaluerend en lerend vermogen, dat onder deze topstructuur zit in de ambtelijke organisatie. En is dit nu typisch iets dat alleen gebeurt bij de overheid?

Het jaar 2020 heeft mij veel opgeleverd! Na jaren het gevoel te hebben gehad in een rollercoaster te zijn beland en geleefd te worden met veel vallen en opstaan stond 2019 in het teken van afremmen en stil gaan staan. Het jaar 2020 gaf de ruimte tot reflectie en ontwikkeling.

Het bijzondere aan deze blog is dat ik hem schreef kort voordat bekend werd dat Mark Rutte voor de tweede keer een toespraak zou houden vanuit het Torentje. Het dagblad Trouw wilde de blog publiceren op maandag, maar het was te kort op de toespraak zelf. Een kwestie van voorgevoelens?

Premier Mark Rutte en Hugo de Jonge, minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, tijdens de persconferentie na afloop van het overleg van het crisisteam van het kabinet over de coronacrisis.Beeld Freek van den Bergh / de Volkskrant

Wat is nou vrijheid van meningsuiting en mag je dan ook iemand kwetsen onder die noemer? Was het niet zo, dat een 'leugentje' om bestwil er altijd al was om iemand niet te kwetsen met de waarheid? Is het altijd nodig jouw waarheid uit te spreken? Doe je jezelf tekort als je niet laat weten dat je het ergens niet mee eens bent? Is vrijheid van meningsuiting het hoogste goed, of is er ook nog zoiets als respect, vrijheid om te zijn wie je bent, zonder dat een ander daar iets hardop van mag vinden? 

“Hoe doen we het in verhouding tot andere landen?” vind ik een interessante vraag die regelmatig gesteld wordt tijdens persconferenties als het gaat over het aantal besmettingen en het naleven van de coronamaatregelen.

Applaus, bloemen, talkshows gevuld met 'helden'... en toen werd de roep steeds luider dat waardering vooral moet ontstaan door een structurele loonsverhoging. Dat is de manier waarop je laat zien dat je iemand waardeert! Los van de vraag of de lonen in balans zijn met het werk, kunnen we ook nog wat anders verzinnen dan materialisme om respect en waardering te laten zien! Onderzoeken tonen aan, dat salaris niet het meest voor de hand liggend instrument is om mensen gemotiveerd te maken en te houden!

“Ik ken u als hard op de inhoud en mild in persoonlijke relaties!" Zo typeerde Mark Rutte Tweede Kamerlid Esther Ouwehand tijdens het plenair debat over het overtreden van de coronamaatregelen door minister Grapperhaus tijdens zijn huwelijk. Niemand wilde het er over hebben en toch kon het niet onbesproken blijven.

Het woord 'normaal' heeft sinds de coronacrisis een andere lading gekregen. We struikelen erover, wat normaal is en wat niet. Wat is eigenlijk normaal en vanuit welke positie ervaar je dat? Als je voor je gezondheid tijdens een ziekenhuisbehandeling in isolatie hebt gelegen dan vind je de basisregels 'normaal'; zonder deze regels is er een levensgroot risico besmetting met de dood als gevolg!

OVERREAGEREN..... Onze kwetsbare ouderen. In maart en april was iedereen druk bezig met kaarten, bloemen, taarten en ik weet niet wat allemaal meer voor de ouderen die van de ene dag op de andere dag geen bezoek meer mochten ontvangen. Als we nu ook eens zonder corona aandacht besteden aan ouderen, familie, kwetsbaren. Niet omdat het moet, maar omdat het mag en kan. Zover als je zelf kunt reiken, zoveel als je kunt geven. Ik vraag me af hoeveel aandacht er nu nog is?  

OMT en Crisisoverleg gestopt... kunnen we ons weer focussen op het volgende probleem: economie, racisme, prinsjesdag.... Des te meer we het hebben over recessie, tekorten, achteruitgang, aantal werklozen, faillissementen, tweede golf, racisme... des te groter de kans dat het gebeurt! In marketingtermen noemen we het self-fulfilling prophecies, vanuit de kwantumtheorie 'de energie volgt waar de aandacht naartoe gaat'. In beide gevallen hetzelfde fenomeen; dat wat we denken dat gaat gebeuren heeft een grote kans gerealiseerd te worden.

Corona.... stilte.... Vanaf half maart zijn we in lockdown. Voor de een een ramp, voor de ander een zegen?